Równowaga

    Po fantastycznym tygodniu, pełnym radości, śmiechu i czułości, kiedy z każdym oddechem wzbiera we mnie poczucie spełnienia - potrzebuję równowagi. I to nie cisza, spokój i zaśnięcie przed północą są w tym wypadku poszukiwane. Lubię wyrównać swój świat rozpaczliwymi wrażeniami, przygnębiającymi opowieściami czy lepkim, dusznym klimatem filmów. Działam z premedytacją. Od zawsze stroniłam od komedii i serwowania sobie zbytniej wesołości, wśród przyjaciół uchodzę za orędowniczkę pogmatwanych filmów i przemyślanej nadwyraz muzyki. Moje życie jest po prostu zbyt piękne. Mam dużo szczęścia, choć nie wygrałam ani złotówki w lotto; niezły słuch, choć kiepski wzrok; pamięć coraz gorszą, jeśli chodzi o bieżące sprawy, ale pamiętam numery telefonów przyjaciół, pomimo częstych zmian operatorów i nazwiska wszystkich z podstawówki i liceum i pewnie jeszcze ich numery w dzienniku; mam do tego mocną głowę, choć miękkie serce, ale w obronie przyjaciół unieruchamiam ćmy lakierem do włosów. Kot napisał, że jestem "wybrykiem natury: tyle mądrości w tak pięknych oczach". 

    Topię się w tym szczęściu i ... neutralizuję ten stan. Dzisiejszego wieczoru: równoważę się. Dorzucam melancholię i wzruszenie. I cudo Jaquesa Brela w tłumaczeniu Wojciecha Młynarskiego.

Ne me quitte pas

Nie opuszczaj mnie

każda moja łza

szepcze, że co złe

się zapomnieć da,

zapomnijmy ten

utracony czas,

co oddalał nas

co zabijał nas

i pytania złe

i natrętne tak -

jak? - dlaczego? - Jak?

zapomnijmy je

nie opuszczaj mnie 

Ja deszczowym dniem

ci przyniosę z ziem

gdzie nie pada deszcz

pereł deszczu sznur,

jeśli umrę, z chmur

spłynie do twych rąk

światła złoty krąg

i to będę ja,

w świecie ziemskich spraw

miłowanie twe

będzie pierwszym z praw,

królem staniesz się

a królową ja

nie opuszczaj mnie 

Posłuchajcie:

Nie opuszczaj mnie

ja wymyślę ci

słowa, których sens

pojmiesz tylko ty,

z nich ułożę baśń

jak się serca dwa

pokochały na

przekór ludziom złym,

z nich ułożę baśń

o tym królu, co

umarł z żalu, bo

nie mógł poznać cię

nie opuszczaj mnie 

Przecież zdarza się,

że największy żar 

ciska wulkan, co

niby dawno zmarł,

pól spalonych skraj 

więcej zrodzi zbóż

niż zielony maj

w czas wiosennych zórz

gdy księżyca cierń

lśni na nieba tle

i z czerwienią czerń

nie chcą rozstać się

me opuszczaj mnie 

Nie opuszczaj mnie 

już nie będzie łez,

już nie będzie słów 

dobrze jest jak jest 

tylko taki kąt

mały kąt mi wskaż, 

gdzie twój słychać śmiech, 

widać twoją twarz, 

chcę gdy słońca krąg 

wzejdzie- być co dnia 

cieniem twoich rąk, 

cieniem twego psa

nie opuszczaj mnie